PORTRETTEN

Het tekenen van portretten heeft mij altijd gefascineerd. Ik deed het al op de middelbare school. Ik denk dat mijn fascinatie voortkomt uit de beweeglijkheid van gezichten, het “karakter”. Voor mij zit de kern van een portret niet in de juiste lijnen en proporties. Een portret moet leven.

Dertig jaar heb ik gewerkt in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik begeleidde een atelier waar o.a. getekend en geschilderd werd. Ik heb veel portretten van cliënten gemaakt in die tijd. Prachtige mensen, leuk om te tekenen. En ik heb gemerkt dat de portretten voor hen altijd een grote toegevoegde waarde hadden.

Stel je voor, je bent altijd afhankelijk van anderen; voor je dagelijkse verzorging, voor het aanbrengen van ritme en structuur in je dag, je voedselvoorziening, etc. Dit geldt voor alle bewoners van een instelling. Je bent in zekere zin altijd een vrager. Maar iedereen wil ook van betekenis zijn voor anderen. Door een portret te maken van iemand zet je hem/haar in de schijnwerpers. Je maakt hem/haar belangrijk.

Er zullen her en der nog wel wat portretten van mij op kamertjes of bij familie van cliënten hangen. En wellicht zijn er ook een aantal uiteindelijk in de prullenbak beland. Maar ze hebben wel hun functie gehad: het even optillen van de mensen waar het om ging.